Winter in Seoul
Door: Roos
Blijf op de hoogte en volg Roos
29 November 2014 | Zuid-Korea, Seoel
Goedemorgen, middag, of in welke tijdzone je je dan ook op de wereld mag bevinden, ik dacht dat het maar eens tijd werd voor een reisverslag.
Voor allen die dit lezen en niet via whatsapp op de hoogte zijn gehouden: Ik ben 28 november in Schiphol op het vliegtuig gestapt richting Zuid-Korea. Eerlijk toegegeven, dat ging niet vanzelf; ik zat daar in die vertrekhal vooral de ontsnappingsroutes uit te stippelen. De enige reden dat ik er niet gillend vandoor ben gegaan was dat mijn bagage al ingeleverd was… ^^’ Jup, held op sokken. Anyway, toen we eenmaal mochten boarden was het allemaal niet meer zo’n punt. De steward die achter mij door de douane moest merkt nog op dat mijn schoenen (really pretty high heels) eigenlijk een must waren voor het cabinepersoneel. Daar zijn vrouwelijke collega wat meer gevoel voor zelfbehoud toonde dan ik, was zij het daar niet mee eens. :)
In het vliegtuig zat ik naast een Koreaans meisje die net klaar was met haar uitwisseling in Dublin. Samen gegeten, gelachen en geprobeerd mij Koreaans te laten praten. Vervolgens hebben we de gangstoel meneer er ook maar bij betrokken want Koreaans is grammaticaal vrij lastig en Mihyun (meisje naast me) kon het niet zo goed uitleggen. De stewardess die het eten kwam brengen was onder de indruk van mijn accent… Geen idee of dat nou positief of negatief was. Anyway, na een veel te korte nacht kwamen we zonder enige vertraging aan. Mihyun werd door haar ouders opgewacht, maar was zo goed om mij eerst even te helpen mijn T-money card (soort van OV-chipkaart) op te laden, geld te pinnen en de goede bus te vinden. Daarna afscheid genomen en afgesproken een keer wat te gaan doen.
De bus was mijn eerste ervaring met Koreaans verkeer… Tis niet zo best hier. Mijn eerste indruk, de mensen hier hebben geen idee wat regels zijn: knipperlichten zijn voor mietjes en rijstroken zijn vriendelijke suggesties, zijn er maar 4 rijstroken? Ach dan maken we toch 6 lanen file? It makes no sense. Ook een fietser op de vluchtstrook gespot, zonder licht, met zelfmoordneigingen. Ik was vrij moe, maar door alle noodstoppen die de bus moest maken om plotseling van baan wisselend verkeer te ontwijken ben ik gelukkig wakker gebleven. Ik werd bij de bushalte opgewacht door de contactpersoon Jinhyun. Hij heeft me vervolgens naar de guesthouse gebracht. Die lag gelukkig op een hele stijle berg (zwarte piste is er niks bij) dus mooi moment om de opgekropte energie te lozen. Daarna nog even rondgelopen door de stad, en gaan slapen.
De volgende dag zijn we (ik en een andere gast) naar Myeondong geweest om daar eens rond te kijken. Heb daar een mooie jas aangeschaft die wel Koreaanse-winter-approved was. De volgende dag (1 december) Vroor het -15⁰C dus dat kwam mooi uit.
Daarna niet veel spannends gedaan, veel nieuwe mensen leren kennen, veel tijd op de uni doorgebracht en veel goed voedsel gegeten.
Er zijn wel een paar dingen die vrij storend zijn waar ik nog niet helemaal aan gewend ben geraakt
1) Het verkeer: in het begin viel het me op dat mensen niet gelijk gaan lopen als het voetgangers stoplicht op groen gaat en dat ze vrij vroeg beginnen te rennen, zelfs als het eerder genoemde voetgangerslicht nog op groen staat. De reden is erg duidelijk, auto’s stoppen pas met rijden als er een voetganger begint te lopen (en zelfs dan niet altijd) en beginnen weer te rijden zodra ze kunnen (stoplicht rood of niet, maakt niet uit). Dus mensen pas op.
2) Trappen: in het tv programma de Big Bang Theory merkte Sheldon een keer op dat mensen struikelen als de traptreden meer dan 1cm schelen in hoogte. Hier is het dus struikelfestijn. Ik heb alleen in subway stations normale trappen gevonden. Op straat, in de uni, in winkels, maakt niet uit waar: als het oud is is het oneven.
3) Rochelende mensen: Mensen voelen hier totaal geen gêne wat betreft publiekelijk rochelen en doen het dan met enige regelmaat in alle mogelijke gelegenheden. In het kantoor, tijdens het eten, op de wc, nergens ben je veilig voor dit onsmakelijke fenomeen. De koreanen zelf vinden het verder heel normaal. Het zijn per slot van rekening rokers, en die krijgen nou eenmaal luchtweg problemen en vastzittend slijm. Tja, het is hun feestje, dus het is niet aan mij daarover te oordelen (hoe moeilijk dat dan ook mag wezen).
Verder is het hier echt super tof, zoals ik al zei, de mensen zijn geweldig, het voedsel is erg goed, en mijn hasuk (homestay) is warm en comfortabel.
Als ik nog eens wat avonturen beleef zal ik ze wel melden. Voorlopig ben ik vooral bezig geweest met mijn zaakjes op orde krijgen en studeren. Er zijn wel wat plannen om te gaan skiën/snowboarden en om een keer te gaan shoppen. Verder gaan we in het voorjaar in ieder geval een keer in het zuiden veldwerken. Genoeg om naar uit te kijken :)
Cheers
Voor allen die dit lezen en niet via whatsapp op de hoogte zijn gehouden: Ik ben 28 november in Schiphol op het vliegtuig gestapt richting Zuid-Korea. Eerlijk toegegeven, dat ging niet vanzelf; ik zat daar in die vertrekhal vooral de ontsnappingsroutes uit te stippelen. De enige reden dat ik er niet gillend vandoor ben gegaan was dat mijn bagage al ingeleverd was… ^^’ Jup, held op sokken. Anyway, toen we eenmaal mochten boarden was het allemaal niet meer zo’n punt. De steward die achter mij door de douane moest merkt nog op dat mijn schoenen (really pretty high heels) eigenlijk een must waren voor het cabinepersoneel. Daar zijn vrouwelijke collega wat meer gevoel voor zelfbehoud toonde dan ik, was zij het daar niet mee eens. :)
In het vliegtuig zat ik naast een Koreaans meisje die net klaar was met haar uitwisseling in Dublin. Samen gegeten, gelachen en geprobeerd mij Koreaans te laten praten. Vervolgens hebben we de gangstoel meneer er ook maar bij betrokken want Koreaans is grammaticaal vrij lastig en Mihyun (meisje naast me) kon het niet zo goed uitleggen. De stewardess die het eten kwam brengen was onder de indruk van mijn accent… Geen idee of dat nou positief of negatief was. Anyway, na een veel te korte nacht kwamen we zonder enige vertraging aan. Mihyun werd door haar ouders opgewacht, maar was zo goed om mij eerst even te helpen mijn T-money card (soort van OV-chipkaart) op te laden, geld te pinnen en de goede bus te vinden. Daarna afscheid genomen en afgesproken een keer wat te gaan doen.
De bus was mijn eerste ervaring met Koreaans verkeer… Tis niet zo best hier. Mijn eerste indruk, de mensen hier hebben geen idee wat regels zijn: knipperlichten zijn voor mietjes en rijstroken zijn vriendelijke suggesties, zijn er maar 4 rijstroken? Ach dan maken we toch 6 lanen file? It makes no sense. Ook een fietser op de vluchtstrook gespot, zonder licht, met zelfmoordneigingen. Ik was vrij moe, maar door alle noodstoppen die de bus moest maken om plotseling van baan wisselend verkeer te ontwijken ben ik gelukkig wakker gebleven. Ik werd bij de bushalte opgewacht door de contactpersoon Jinhyun. Hij heeft me vervolgens naar de guesthouse gebracht. Die lag gelukkig op een hele stijle berg (zwarte piste is er niks bij) dus mooi moment om de opgekropte energie te lozen. Daarna nog even rondgelopen door de stad, en gaan slapen.
De volgende dag zijn we (ik en een andere gast) naar Myeondong geweest om daar eens rond te kijken. Heb daar een mooie jas aangeschaft die wel Koreaanse-winter-approved was. De volgende dag (1 december) Vroor het -15⁰C dus dat kwam mooi uit.
Daarna niet veel spannends gedaan, veel nieuwe mensen leren kennen, veel tijd op de uni doorgebracht en veel goed voedsel gegeten.
Er zijn wel een paar dingen die vrij storend zijn waar ik nog niet helemaal aan gewend ben geraakt
1) Het verkeer: in het begin viel het me op dat mensen niet gelijk gaan lopen als het voetgangers stoplicht op groen gaat en dat ze vrij vroeg beginnen te rennen, zelfs als het eerder genoemde voetgangerslicht nog op groen staat. De reden is erg duidelijk, auto’s stoppen pas met rijden als er een voetganger begint te lopen (en zelfs dan niet altijd) en beginnen weer te rijden zodra ze kunnen (stoplicht rood of niet, maakt niet uit). Dus mensen pas op.
2) Trappen: in het tv programma de Big Bang Theory merkte Sheldon een keer op dat mensen struikelen als de traptreden meer dan 1cm schelen in hoogte. Hier is het dus struikelfestijn. Ik heb alleen in subway stations normale trappen gevonden. Op straat, in de uni, in winkels, maakt niet uit waar: als het oud is is het oneven.
3) Rochelende mensen: Mensen voelen hier totaal geen gêne wat betreft publiekelijk rochelen en doen het dan met enige regelmaat in alle mogelijke gelegenheden. In het kantoor, tijdens het eten, op de wc, nergens ben je veilig voor dit onsmakelijke fenomeen. De koreanen zelf vinden het verder heel normaal. Het zijn per slot van rekening rokers, en die krijgen nou eenmaal luchtweg problemen en vastzittend slijm. Tja, het is hun feestje, dus het is niet aan mij daarover te oordelen (hoe moeilijk dat dan ook mag wezen).
Verder is het hier echt super tof, zoals ik al zei, de mensen zijn geweldig, het voedsel is erg goed, en mijn hasuk (homestay) is warm en comfortabel.
Als ik nog eens wat avonturen beleef zal ik ze wel melden. Voorlopig ben ik vooral bezig geweest met mijn zaakjes op orde krijgen en studeren. Er zijn wel wat plannen om te gaan skiën/snowboarden en om een keer te gaan shoppen. Verder gaan we in het voorjaar in ieder geval een keer in het zuiden veldwerken. Genoeg om naar uit te kijken :)
Cheers
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
