Tripje Busan en Tsushima

Hallo hallo,
Aangezien het weer een flinke tijd terug is dat ik zo’n verhaaltje heb rondgestuurd moet ik er maar weer eens aan geloven. Januari en februari waren niet echt bijster interessant, het was gewoon te koud om op ontdekkingstocht te gaan. Eind februari was het eindelijk tijd om eens wat meer van Korea te gaan verkennen. Om mijn visum te verlengen ben ik toen naar Tsushima gegaan.

Tsushima is een klein Japans eiland dat tussen Busan en Fukuoka ligt. Je kan er heen met een ferry vanaf Busan en dat duurt een uur en tien minuten. Niet slecht right? Aangezien ik niet dacht nog vaak in Busan te komen had ik wat extra dagen ingepland om die stad te bezichtigen. Maandag ochtend vol goede moed richting Seoul Station om daar de Mugungwha te pakken. De Mugungwha is de langzaamste trein ever. Het is blijkbaar wel de trots van de natie, aangezien ze de trein hebben vernoemd naar de bloem Hibiscus syriacus wat de tulp van Zuid-Korea is. In mijn nederige opinie was dat een absolute belediging voor die arme plant. De ervaring was ongeveer alsof je 5,5 uur in een sprinter zit met een dronken amateur aan het stuur. Optrekken en remmen was telkens weer een feest waarbij de koffie uit bekers vloog en staande mensen omvielen (verder goed vermaak als je een stoel hebt). Nouja, het is goedkoper dan de KTX (de snelle trein). De beste optie voor vervoer zijn eigenlijk de express-bussen, maar die zijn niet “foreigner friendly” waardoor het lastig om daar tickets voor te krijgen. De site is in het Koreaans en je kan alleen online betalen met een Koreaanse bankrekening.

In Busan aangekomen was het absoluut fantastisch! Niets maakt duidelijker dat je in een nieuwe stad bent dan als je op de subway staat te wachten en in plaats van Rossini’s “William Tell overture”, je Vivaldi’s Four Seasons “Summer” te horen krijgt. Korea heeft de aparte gewoonte om klassieke muziek voor de meest onbenullige dingen te gebruiken. Ik had nooit gedacht dat ik een hekel zou ontwikkelen voor Fur Elise, maar het is gelukt. Fur Elise speelt als deurbel deuntje, telefoon ringtoon, subway aankondiging, lift jingle en vast nog wel een paar plekken waar ik nu zo snel even niet op kan komen. Maar dat even terzijde, de luchtkwaliteit in Busan was zooooooooooo veel beter dan in Seoul. Het verschil was waarschijnlijk wel groter dan normaal aangezien de luchtkwaliteit van Seoul op de ochtend van vertrek letterlijk categorie “Toxic: don’t leave the house, close doors and windows” had. Deze slechte luchtkwaliteit is een grapje van moeder natuur en -zoals dat gaat- China. Het heeft zelfs een naam gekregen: Hwangsa (yellow dust). Het is woestijn zand en stof dat over steden wordt geblazen (Beijing, we blame you!) daar alle vervuiling verzameld en die dan over andere landen verspreid. Hwangsa was vroeger een vrij seizoensgebonden fenomeen, dat voornamelijk tijdens de lente voorkwam. Nu kan het in alle seizoenen worden ervaren; voor de volledige Zuid-Korea ervaring zullen we maar zeggen.
Maar goed, Busan: mooie stad, lucht ruikt naar zee en echt een stuk kleiner en leuker dan Seoul. Zodra ik bij de guesthouse aankwam heb ik al mn zooi gedumpt en de haven opgezocht. Het water is in Busan een hele andere kleur dan in Nederland, veel blauwgroener. Omdat ik de stad nog niet kende leek het me een goed idee om een hoog punt te zoeken vanwaar de stad kon worden bezichtigd. Nu hebben ze een mooie toren (onder de zeer originele naam Busan Tower) maar wie gaat er nou op een toren klimmen als er een prachtige berg naast de haven ligt die ongeveer 3x zo hoog is als die toren. Toen de rest van de middag besteedt aan het beklimmen van die berg en op de top zitten uitpuffen en genieten van het uitzicht.

De volgende dag (dinsdag) samen met een Koreaans meisje dat ik in de guesthouse had ontmoet de stad verder verkend. We zijn op de toren geklommen (nouja, de lift genomen). Die toren is zo’n 120 meter hoog en geeft een mooi overzicht van downtown Busan. Vervolgens op zoek gegaan naar een plaatselijke specialiteit onder de naam Milmyeong, dat zijn noedels in een soort koude soep. Goedkoop en erg lekker, absoluut een aanrader. Daarna zijn we naar het strand gegaan. Haeundae beach is dé toeristen trekpleister met wit zand, blauw water en bouwwerkzaamheden. De bouwwerkzaamheden zijn gelukkig voornamelijk gedurende de winter dus in mei hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Omdat die bouwwerkzaamheden toch een beetje jammer waren zijn we doorgetrokken naar een ander strand. Dit strand heeft een mooie brug in de verte die in de avond oplicht met allemaal kleurtjes. Daar hebben we toen warme chocolademelk gedronken en gewacht tot het donker was zodat we nog wat mooie plaatjes konden schieten met die brug. ^.^ In de avond weer terug naar de guesthouse en mijn spullentjes inpakken want woensdag ochtend vroeg ging ik eindelijk naar Japan!

Na een wat ongelukkige start waarbij ik naar de verkeerde terminal was gelopen (in my defense er stond wel “International Passenger Terminal” op) maar goed, ik moest dus de andere “International Passenger Terminal” hebben. Na een beetje stevig doorlopen was ik nog wel op tijd. In de terminal was het allemaal vrij simpel, ticket ophalen, formulieren invullen en dan gezellig wachten tot je de boot op mag. Ik was duidelijk niet de enige buitenlander die een paspoort moest verlengen. Ik denk dat er zeker 10 buitenlanders waren. De meesten nemen alleen gelijk de eerstvolgende boot terug (ZONDE!). De boot zelf is echt wel even anders dan de Oerd of de Sier (Holwerd-Ameland) nee, dit is een soort reusachtige speedboot die loopt op jetfuel. Hij maakt ongeveer evenveel lawaai als een vliegtuig en gaat zo’n 50km per uur. We moesten allemaal onze riemen vastmaken en mochten die niet losmaken omdat er zo nu en dan wel eens uitgeweken moest worden voor walvissen 0_0’ . Helaas kwamen wij geen walvissen tegen. Op het eiland aangekomen moesten we weer door de douane. Duurde vrij lang. Verder stond er nog twee agenten buiten ons op te wachten om aan elke buitenlander (lees: niet aziatisch) te ondervragen wat we wel niet dachten te komen doen op het eiland. Niet echt de meest vriendelijke ontvangst. Maar de agent was wel zo goed om me naar mijn hostel te wijzen toen ik eenmaal had aangetoond dat ik aan het toeristen was. In de hostel kreeg ik te horen dat ik pas om 15.00 kon inchecken. De eigenaar was heel geïnteresseerd in wat ik van plan was en toen hij erachter kwam dat ik absoluut geen plan had behalve dan misschien de hoogste berg oplopen gaf hij me een toeristen kaart en reed me persoonlijk die hoogste berg op. De taal was wel een beetje lastig, de eigenaar sprak Japans en een beetje Koreaans, en ik sprak een beetje Koreaans en hier en daar een woord Japans. Het was verbazingwekkend hoe goed we er uiteindelijk nog uitkwamen.

De berg had een prachtig uitzicht! Op hele heldere dagen zou je vanaf de berg Korea moeten kunnen zien liggen, maar zo helder was het helaas niet. Wel een prachtig strand in de verte zien liggen waar ik absoluut heen wilde. Vervolgens de berg afgewandeld door een bos dat wisselde tussen bamboe en gematigd bos met zo nu en dan een palmboom. Verder stierf het daar van de grote roofvogels. Ook heb ik daar de Tsushima leopard cat gespot. Dat is een zeer zeldzame kat die alleen op dat eiland voorkomt. Ik had niet gedacht dat ik die tegen zou komen, maar ik was daar helemaal alleen in de middle-of-nowhere en krek, daar rent dat beest weg! Mijn dag was gemaakt :D. Daarna de weg afgelopen naar een verderop gelegen park dat eindigde op een pier. Lekker klimmen en klauteren en genieten van de rust en stilte. Een perfecte dag die eindigde in een bezoek aan de warme baden. Omdat het de laatste week van de vakantie was voor de Koreanen, was het eiland bijna verlaten en had ik het hele complex voor mezelf.

De volgende morgen (donderdag) ben ik na het ontbijt even het dorp in gelopen om daar een bakkerij te vinden en wat broodjes te kopen (het was echt heel lekker). Om de calorieën er weer af te krijgen ben ik toen maar op zoek gegaan naar het strand dat ik de dag daarvoor vanaf de berg had zien liggen. Dat was hemelsbreed misschien 2km, maar omdat je de kustlijn volgt was ik een goeie 1,5 uur onderweg. Het was het waard, zonder enige twijfel. In de middag toen ik weer terug was in het dorp heb ik daar een “conbini” (convenience store) bezocht, wat snacks gekocht en op een mooi berg terrasje met uitzicht op de haven in de zon liggen chillen.

Toen was het avontuur weer voorbij, terug met de ferry, terug naar de guesthouse en de volgende dag (vrijdag) weer terug naar Seoul. Ik heb me ontzettend goed vermaakt en terug naar Seoul voelde echt alsof de vakantie voorbij was. Gelukkig had ik nog een weekend om van te genieten voor ik weer terug moest naar de office.

De komende maand wordt echt heel druk, ik ga 21-22 maart naar Jindo, een eiland ten zuid-westen van Korea om daar een of ander zee-fenomeen te bewonderen. Dan vrijdag 27 maart gaan we om 10pm weg om rond 3am een berg te beklimmen ergens in het midden van Korea en dan rond een uurtje of 6 op de top de zon op te zien gaan. Om dit rijtje af te maken, 4-5 april is volop cherry-blossom season en daarom gaan we naar Jinhae (weer zuidelijk Korea) om de bloemen te bewonderen en veel wandelingen te maken. Ik kijk er nu al naar uit!

Wauw, dit is een langer verhaal geworden dan de bedoeling was, excuses daarvoor :p
Groetjes
Roos