Jirisan ochtendwandeling

Hallo hallo,
Afgelopen weekend was weer feest, een nieuwe berg en een nieuwe uitdaging.
Vrijdag avond 22.00 was het zover, de bus in en op weg naar de berg in het zuiden. Jirisan is de een na hoogste berg van Korea, (Hallasan in Jeju is de hoogste), we moesten dus vroeg beginnen om op tijd te zijn om de zon op te zien komen. Zaterdag ochtend om 03.15 kwamen we aan, iedereen de bus uit, sterren bewonderen en dan gaan met die banaan. Het was verbazingwekkend hoe fit iedereen was aangezien de meesten (me included) niet meer dan 2 uur hadden geslapen. Het begon gelukkig makkelijk, gewoon de grote weg omhoog volgen. De warming-up hield op toen we bij het begin van de trail kwamen. Het pad was gemaakt van allemaal verschillende maten rotsblokken die samen een soort trap moesten voorstellen en daar hopeloos in faalden. In het pikkedonker is dat geheid gebroken/verzwikte enkels. De meesten van ons hadden gelukkig lampen bij zich. Ik had een mooi mini oplaadbaar-zaklampje bij me van “de Bever”, kon dat ding zich ook eens nuttig maken.

Het begin van de trail ging goed en ik liep zonder veel moeite vooraan. Ongeveer 1,5 uur lang was er weinig spannends, het is donker en je bent voornamelijk op zoek naar de volgende plek waar je kan staan en je aan het afvragen of het pad nu naar recht of links gaat. Dat soort kwesties, heel meditatief. Het was rond 05:00 dat mijn lichaam er opeens genoeg van had. Ik werd misselijk, steek in mijn zij en de verzuring in mijn benen was gruwelijk. Tijd voor een pauze; met een paar anderen wat gedronken en een energie barretje weg gestouwd. Helaas hielp dat weinig en werd ik alleen nog maar misselijker. De verzuring bleef daarna ook een constante. Maar goed, op een gegeven moment liep ik met een ander groepje dat ongeveer hetzelfde tempo aanhield en werd het weer gezellig. Verder begon het lichter te worden in het oosten, wat het lopen aanzienlijk vergemakkelijkte. Rond 05.55 begon de zon toch aardig op te komen en gingen we maar foto’s maken (de top was nog ruim 300-400 meter hoger). In de verte klonk een Tarzan schreeuw; de eerste groep had de top bereikt. Toen het eenmaal licht was hebben we op ons dooie akkertje (sneller konden we toch niet) de top bereikt. Daar was het gruwelijk koud! Het was allemaal prima totdat je over het randje (bergrug) keek, daar sneed de wind in je gezicht en vroor de tranen aan je wangen. Snel wat foto’s genomen en weer naar de goede kant van de bergtop gekropen om op te warmen.

Rond 08.30 begonnen we aan de afdaling. Het eerste wat ik deed was een prachtige smakker maken op een stukje ijs. Gelukkig was dat nog geen 5 seconden nadat ik luid had verklaard dat ik toch duidelijk de beste was (we waren grapjes aan het maken, iedereen begon steeds meliger te worden vanwege het slaapgebrek). “Karma’s a bitch”, zullen we maar zeggen. Daarna was het een stuk compleet onder ijs bedolven trail waar je alleen maar glijdend vanaf kon. Er waren wel touwen en railings om te helpen, maar die waren helaas strategisch onder het ijs geplaatst. Toen we eenmaal wat lager waren en het ijs niet meer overheerste kon er weer gefotografeerd worden. Het was daar echt adembenemend mooi, de winter-kale bomen met hier en daar al de eerste lente uitlopers waren prachtig om te zien.
Ik was nu een beetje achtergebleven om alles te fotograferen en liep in mijn eentje te genieten van de stilte en het weer. Na een tijdje kwam ik meer Koreanen tegen; die oude Koreaanse bergwandelaars zijn echt super aardige lui, ze groeten je vriendelijk en helpen als je even niet weet welk pad je moet nemen. Gelukkig ben ik natuurlijk een meegaand type, dat helemaal niet tegendraads of koppig is… Dus toen ik op een stijl stukje wat oude Koreanen tegenkwam die me vertelden dat ik hun kant van het pad moest nemen, vertelde ik ze vriendelijk dat de andere kant ook prima was. “It’s gonna be fiiiiiiine” Vervolgens bleek daar ook weer ijs te liggen en maakte ik nog een spectaculaire val, waarbij ik natuurlijk net op een uitstekende rots terecht kwam en mijn hand ontvelde (volgens mij probeerde het universum mij wat duidelijk te maken die dag) -_- Awkward… Ach ja, wat is een bergwandeling zonder blauwe plekken en schrammen.

De afdaling leek een stuk langer dan de klim, waarschijnlijk omdat het een stuk zwaarder is voor je knieën (ik voel mijn rechter knie nog steeds als ik de trap afloop). Na een tijdje had ik de groep weer ingehaald en liepen we samen verder. Verder hielden we telkens pauze als we een mooi stukje water tegenkwamen, wat vrij frequent was aangezien we de hoofdbeek door het dal volgde. Ergens halverwege kwam ik nog een eekhoorn tegen, mijn eerste wildlife gespot!
Beneden aangekomen hebben we lunch gegeten en vervolgens in het zonnetje liggen chillen tot we weg moesten. In de bus lag iedereen binnen 10 minuten te slapen. In Seoul aangekomen snel naar huis, eten en naar bed want de volgend ochtend hadden we (stage mensen) om 05.30 afgesproken in het lab om naar Suncheon (ook in het zuiden) te gaan voor veldwerk (ja, veldwerk in het weekend). Maar goed, dat is een verhaal voor een andere keer.

In ieder geval was het een enerverend weekend en ben ik nu nog steeds bij aan het slapen.

Groetjes,
Roos